Από το χώμα στα όνειρα: η ιστορία ενός ξυπόλητου αγoριού
Όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, έχεις τα πάντα να κερδίσεις.
Γεννήθηκα στο Asan ένα χωριό τόσο φτωχό, που ακόμα και η γη έμοιαζε δανεική.
Ήμασταν τόσοι πολλοί στο σπίτι, που αν ο ένας έκλαιγε, οι άλλοι έπρεπε να περιμένουν τη σειρά τους.
Τρώγαμε μία φορά την ημέρα· μερικές φορές ούτε καν αυτό. Η μητέρα μου μαγείρευε ό,τι απέμενε σε μια κατσαρόλα χωρίς καπάκι, κι ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει πως η γη είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή.
Αλλά εγώ δεν ήθελα τη γη. Ούτε το ρύζι.
Ούτε την παραίτηση.
Το ταξίδι προς το άγνωστο
Στα δεκαέξι μου, χωρίς ούτε ένα νόμισμα στην τσέπη, έφυγα. Περπάτησα πάνω από διακόσια χιλιόμετρα ως τη Σεούλ ξυπόλητος, με μια πετσέτα στο λαιμό, μια αλλαξιά ρούχα,
και την πείνα ως μοναδικό μου καύσιμο.
«Μπορείς να κάνεις κάτι;» με ρώτησαν στην πρώτη μου δουλειά. «Μπορώ να προσπαθήσω», απάντησα.
Ήμουν βοηθός οικοδόμου. Μετά εργάτης. Μετά ξυλουργός. Κοιμόμουν σε πατώματα εργοταξίων ή σε δωμάτια που νοικιάζονταν με την ώρα.
Τυλιγμένος σε εφημερίδες, για να μη παγώσω.
Κάθε νύχτα στο πάτωμα ήταν, για μένα, άλλο ένα τούβλο στο σπίτι που ονειρευόμουν να χτίσω μια μέρα.
Η πρώτη αποτυχία
Με τον καιρό άνοιξα ένα μικρό εργαστήριο.
Ένιωθα ανίκητος… μέχρι που με εξαπάτησαν.
Έχασα τα πάντα. Και η ντροπή πόνεσε περισσότερο κι από την πείνα. Σκέφτηκα να τα παρατήσω. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω. Μα ένα πρωί, καθισμένος στο πεζοδρόμιο με λερωμένα χέρια, είπα στον εαυτό μου: «Αν έχεις ήδη χάσει τα πάντα, δεν έχεις πια τίποτα να φοβηθείς.» Ξεκίνησα ξανά. Και απέτυχα ξανά. Και πάλι απ’ την αρχή.
Η γέννηση ενός ονείρου
Ώσπου εκείνο το μικρό εργαστήριο μεγάλωσε.
Έγινε μια μικρή εταιρεία. Την ονόμασα Hyundai. «Ποιος θα εμπιστευόταν έναν αγρότη να φτιάξει αυτοκίνητα;» με ρώτησαν γελώντας.«Αυτοί που πιστεύουν στο αδύνατο», απάντησα.
Έτσι γεννήθηκε το Hyundai Pony το πρώτο κορεάτικο αυτοκίνητο. Δεν ήταν όμορφο ούτε γρήγορο… αλλά ήταν δικό μας. Οι άνθρωποι το άγγιζαν σαν θαύμα. Μερικοί έκλαψαν.
Κι εγώ μαζί τους. Γιατί εκείνο το αυτοκίνητο δεν είχε μόνο ρόδες είχε μια ιστορία.
Το μυστικό της επιτυχίας
Ποτέ δεν πήγα στο πανεπιστήμιο. Κανείς δεν μου έμαθε οικονομικά, μηχανική ή ηγεσία.
Έμαθα με τα χέρια μου. Μέσα από τα λάθη. Με αξιοπρέπεια. «Κι αν αποτύχεις ξανά;» με ρώτησαν κάποτε. «Τότε θα ξεκινήσω πάλι απ’ την αρχή», είπα.
Γιατί το πού ξεκινάς δεν καθορίζει το πού θα φτάσεις
Σήμερα, πολλοί γνωρίζουν τη μάρκα.
Λίγοι γνωρίζουν την ιστορία. Δεν είχα τύχη. Ούτε τίτλους. Ούτε όνομα. Είχα μόνο μια πίστη: ότι το πού γεννιέσαι δεν καθορίζει το πού μπορείς να φτάσεις. Κι έτσι σας λέω, με την καρδιά μου ψηλά:
Αν δεν έχεις χρήματα αλλά έχεις θάρρος συνέχισε. Αν κανείς δεν πιστεύει σε σένα αλλά εσύ πιστεύεις συνέχισε.
Γιατί μερικές φορές η ζωή δεν ζητά τίποτα περισσότερο από μια ψυχή που αρνείται να τα παρατήσει.
Κι αν μια μέρα δεις ένα Hyundai να περνά,
θυμήσου πως κάποτε ήταν μόνο το όνειρο
ενός ξυπόλητου αγοριού.