Καθένας μας ζει τον δικό του Γολγοθά…
Καθημερινά περπατάμε δίπλα σε ανθρώπους που χαμογελούν, χαιρετούν, δουλεύουν, αλλά κουβαλούν μέσα τους βάρη που δεν φαίνονται. Βάρη ψυχικά, συναισθηματικά, σωματικά. Ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό. Ζει το δικό του δράμα, παλεύει με τις προσωπικές του δυσκολίες και περιμένει καρτερικά ή απελπισμένα μια δική του Ανάσταση.
Κάποιοι περιμένουν τη λύτρωση από μια αρρώστια που τους λυγίζει το σώμα, αλλά όχι το φρόνημα. Άλλοι παλεύουν με τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αδικία και το περιθώριο. Υπάρχουν και εκείνοι που ζουν με τους δαίμονες του μυαλού τους μοναξιά, άγχος, κατάθλιψη, ενοχές, φόβους. Σιωπηλοί αγωνιστές, με μάχες αθέατες, μα εξίσου σκληρές.
Μπροστά σε αυτήν την αλήθεια, ας μάθουμε να φερόμαστε με καλοσύνη. Να μην υποτιμούμε τα προβλήματα των άλλων, ούτε να τα συγκρίνουμε με τα δικά μας. Ό,τι για κάποιον είναι “μικρό”, για κάποιον άλλον είναι καθημερινή κόλαση. Η ευγένεια, η κατανόηση, η προσευχή για την υγεία όλων μας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας.
Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Δεν το συνειδητοποιούμε πάντα όσο το έχουμε, αλλά γίνεται φως και προσευχή όταν το χάσουμε ή το δούμε να απειλείται. Και η αγάπη… εκείνη η αόρατη δύναμη που ενώνει, γιατρεύει, ζεσταίνει, προσφέρει κουράγιο ακόμα και όταν όλα δείχνουν σκοτεινά.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ: πίσω από κάθε χαμόγελο μπορεί να κρύβονται αβυσσαλέα προβλήματα . Ας προσφέρουμε κατανόηση αντί για κρίση, αγάπη αντί για αδιαφορία. Και ας ευχόμαστε σε όλους και σε εμάς μια Ανάσταση. Στο σώμα, στην ψυχή, στο μυαλό.
Μιλήστε με ευγένεια.
Αγγίξτε με κατανόηση.
Σιγά, απαλά, διακριτικά.
Γιατί δεν ξέρουμε ποια μάχη δίνεται δίπλα μας.